gewoon raar

(Even een vreemd sprongetje: op pagina 54 van Volkskrant Magazine van 2 en 3 november is de restaurantrecensie van die week; over restaurant Red Chilli in Nieuwe Niedorp. Terwijl ik aan het bedenken was hoe ik het recenseren van dit flutkrantje zou gaan aanpakken, bedacht ik dat ik de gang van de Volkskrantrecensenten langs wijnen en design en restaurants maar eens zou navolgen, als recensent van de recensenten. Nadat ik dit had aangekondigd in mijn gezin en nadat mijn kinderen het voorstel enthousiast omarmd hadden, hadden wij, de vader en de moeder, vanavond opeens een vrije avond, omdat die kinderen uit logeren waren. En de Red-Chillikaart leent zich niet echt voor de kip-met-appelmoessmaak van mijn kinderen.)

Mac van Dinther heeft zelden zo lekker gegeten, schrijft iemand, vermoedelijk de eindredacteur van Volkskrant Magazine, boven het stukje van Mac van Dinther, een stukje in de serie Mac eet uit. (Wat onhandig trouwens, om als de Johannes van Dam van de Volkskrant deze voornaam te hebben.) Enfin, Mac van Dinther at voor zijn werk uit bij Red Chilli in Nieuwe Niedorp, en wij vanavond dus ook. Mac van Dinther at het surprisemenu van vijf gangen, wij deden het surprisemenu van drie gangen. De amuses niet meegerekend. Mac laatste twee gangen waren toetjes; wij hebben die dus niet gehad.

Ongeveer vijftien jaar geleden, zo ongeveer van mijn eerste salaris, aten wij, ik en de vrouw met wie ik vanavond in Red Chilli zat, in het Rotterdamse restaurant Parkheuvel, met allerlei Michelinsterren. Ook allemaal gangen met een toelichting, net als nu bij Red Chilli. Ik geloof niet dat mijn smaakpapillen opgewassen zijn tegen zoveel verrassingen na elkaar. Van mij had na de komkommergelei met massamanmousse (of zoiets) best gewoon een nasi rames met kroepoek mogen volgen. Ik ben blij dat ik geen culinair journalist ben. Ik ben daarvoor te gevoelig, ben ik bang.

Het was ongeveer een half uur rijden, van Amsterdam naar Nieuwe Niedorp, door het vlakke land van West-Friesland, mij volkomen onbekend. Misschien, in de verte, is het daar zo mooi als in het Reitdiepdal, boven Groningen. Ik vind restaurants op die plekken een beetje potsierlijk. De armoe is er de redding van de omgeving geweest, wat betreft natuurschoon en de hoffelijkheid van de mensen, en opeens zit ik er naast een Boeddhabeeld gepocheerd kwartelei in truffelsuas op tartaar van het Wagyurund te eten. Gewoon raar.